بهارانه

بنــــگر به بهــــار دوبـاره آبـــــی آمــد

همـچــو لب تو ســرُخ و انـــــاری آمــد

سبـزه بنشـســت بدشت و صحـرا وگُمـــار

خون در جگــر از فراق یار  رنگ عنابی آمــد.

ساسان ورتوان

دوبیتی

گفتـم چو بیـایی قِصـه آغاز کنم

آن بُغض نهفته پیش تو باز کنم

دیـده چو بدید جان جانان تو را

گفتم چو بهار فصلی نو باز کنم

ساسان ورتوان

دوبیتی

روُیتــت گشتــــــه محـــــال دِل و دیــــــده چه کنم?
گذر از کـوی تو حتــی دمی گشـت فسـانه چه کنم?
گـــزمــه عشــــق ستیــــز رحـــَــم نــدارد ای وای
اسم شب را سحر از من به یغما ربودست چه کنم?

ساسان ورتوان

دوبیتی

احساس مرا کُشتــی و رفتی
دل را قفســی کردی و رفتی
از دست بدادی همه عشق را
مُفت باز شدی باختی و رفتی


ساسان ورتوان

رشت

صد بوسه بخاک رشت سپردن کم است
صد جان فدای شـهر ما نمودن کم است
عشقـی نهفتـه است در این شهر که آن
در لنــدن و پاریـس و نیـویـورک کم است


ساسان ورتوان